Cukrzyca obejmuje grupę zaburzeń charakteryzujących się wysokim poziomem glukozy we krwi. Wszystkie są wynikiem problemów z insuliną, hormonem obniżającym poziom glukozy we krwi i powodującym jej magazynowanie w komórkach. Najczęściej spotykanymi postaciami są cukrzyca typu I i typu II; u około 3% kobiet nie mających problemów cukrzycowych (lub które o tym nie wiedzą) cukrzyca rozwija się w czasie ciąży (cukrzyca ciężarnych).
W cukrzycy typu I (zwanej także cukrzycą młodzieńczą), trzustka – długi gruczoł nieregularnego kształtu leżący za żołądkiem – wytwarza niedostateczną ilość insuliny. Większość ludzi z cukrzycą typu I wymaga regularnych zastrzyków z insuliny przez całe życie. Chłopcy i dziewczęta do 12 roku życia z równym prawdopodobieństwem mogą zachorować na cukrzycę typu I, jednak w okresie pokwitania zapadalność na nią wśród dziewcząt maleje. Do 30. roku życia cukrzyca typu I rozwija się o 25% częściej u mężczyzn niż u kobiet, a później ryzyko jej wystąpienia wyrównuje się u obu płci.
Większość ludzi, którzy zachorowali w wieku dorosłym, cierpi na cukrzycę typu II, w której organizm wymaga większej niż normalnie ilości insuliny do utrzymania właściwego poziomu glukozy we krwi. Wynika to prawdopodobnie z tego, że komórki organizmu nie reagują prawidłowo na insulinę. Cukrzyca typu II (zwana wcześniej cukrzycą typu dorosłych) zwykle rozpoczyna się po 40 roku życia, często u osób z nadwagą lub otyłych, oraz u których cukrzyca występuje rodzinnie. Nie zostało dotąd ustalone, kto choruje częściej na cukrzycę typu II – kobiety czy mężczyźni. Cukrzyca ciężarnych jest wyjątkową postacią, pojawia się prawdopodobnie jako wynik działania hormonów łożyska, które zaburzają normalne działanie insuliny. Pomimo że poziom glukozy zwykle wraca do normy po urodzeniu dziecka, kobieta, która wymagała podania insuliny, jest bardziej narażona na cukrzycę typu II w późniejszym wieku. Cukrzyca ciężarnych występuje najczęściej u kobiet po 30 roku życia, które wcześniej urodziły duże dziecko.
W cukrzycy typu I (zwanej także cukrzycą młodzieńczą), trzustka – długi gruczoł nieregularnego kształtu leżący za żołądkiem – wytwarza niedostateczną ilość insuliny. Większość ludzi z cukrzycą typu I wymaga regularnych zastrzyków z insuliny przez całe życie. Chłopcy i dziewczęta do 12 roku życia z równym prawdopodobieństwem mogą zachorować na cukrzycę typu I, jednak w okresie pokwitania zapadalność na nią wśród dziewcząt maleje. Do 30. roku życia cukrzyca typu I rozwija się o 25% częściej u mężczyzn niż u kobiet, a później ryzyko jej wystąpienia wyrównuje się u obu płci.
Większość ludzi, którzy zachorowali w wieku dorosłym, cierpi na cukrzycę typu II, w której organizm wymaga większej niż normalnie ilości insuliny do utrzymania właściwego poziomu glukozy we krwi. Wynika to prawdopodobnie z tego, że komórki organizmu nie reagują prawidłowo na insulinę. Cukrzyca typu II (zwana wcześniej cukrzycą typu dorosłych) zwykle rozpoczyna się po 40 roku życia, często u osób z nadwagą lub otyłych, oraz u których cukrzyca występuje rodzinnie. Nie zostało dotąd ustalone, kto choruje częściej na cukrzycę typu II – kobiety czy mężczyźni. Cukrzyca ciężarnych jest wyjątkową postacią, pojawia się prawdopodobnie jako wynik działania hormonów łożyska, które zaburzają normalne działanie insuliny. Pomimo że poziom glukozy zwykle wraca do normy po urodzeniu dziecka, kobieta, która wymagała podania insuliny, jest bardziej narażona na cukrzycę typu II w późniejszym wieku. Cukrzyca ciężarnych występuje najczęściej u kobiet po 30 roku życia, które wcześniej urodziły duże dziecko.
Osoby z cukrzycą typu I i II są bardziej narażone na udar mózgu, chorobę wieńcową, wysoki poziom cholesterolu we krwi, zakażenia stóp, schorzenia oczu noszące nazwę retinopatii cukrzycowej, które może prowadzić do ślepoty, przewlekła niewydolność nerek i uszkodzenia nerwów w kończynach górnych i dolnych. Ostatnie badania wykazały, że odnosi się to także do cukrzycy typu II. Osobom z cukrzycą typu I względnie normalny poziom glukozy pomaga utrzymać przestrzeganie diety, regularne wykonywanie zaleconych ćwiczeń fizycznych i dokładne dostosowywanie dawek insuliny do często wykonywanych pomiarów poziom glukozy we krwi. Każdy chory może sprawdzić poziom glukozy kilka razy dziennie w domu, za pomocą prostego urządzenia zwanego glukometrem. Aby wykonać pomiar, należy nakłuć opuszkę palca małym nożykiem, nanieść kroplę krwi na pasek kontrolny i umieścić go w aparacie. Po minucie można odczytać wynik. U większości kobiet z cukrzycą typu II kontrola jest szczególnie istotna dla poziomu cukru we krwi.
U większości kobiet z cukrzycą typu II kontrola wagi jest szczególnie istotna dla unormowania poziomu glukozy we krwi. Już sam powrót do właściwego ciężaru ciała czasem przywraca normalny poziom glukozy. Utrzymanie prawidłowej wagi ciała niekiedy nawet zapobiega tej chorobie. Jeśli jednak nie dochodzi do unormowania poziomu glukozy przy utrzymywaniu prawidłowego ciężaru ciała (przez ćwiczenia i dietę), należy rozpocząć leczenie insuliną lub lekami doustnymi obniżającymi poziom tego cukru we krwi (jednym z nowszych jest meformina). Dbanie o zdrowie, ważne także u ludzi bez dolegliwości, a polegające na uprawianiu regularnych ćwiczeń, unikaniu papierosów i zapobieganiu wrastaniu paznokci u nóg, powstaniu odcisków i modzeli na stopach, ma szczególne znaczenie dla osób chorych na cukrzycę. U niektórych kobiet z cukrzycą wpływ na poziom glukozy we krwi zdają się mieć hormony cyklu miesiączkowego. Część kobiet może wymagać większych dawek insuliny w fazie lutealnej cyklu (tj. między 14 a 28 dniem cyklu), prawdopodobnie dlatego, że podwyższony w tym czasie poziom progesteronu zwiększa odporność organizmu na insulinę. Niektóre zauważają również, że potrzebują mniejszych dawek insuliny w okresie przekwitania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz